Cameron en de Perhentians

Aankomst Carlijn in KL

Op dag 2 in KL krijgen we weer bezoek! Carlijn komt 2 weken vakantie houden in Maleisië. Ik verheug me erop om haar weer te zien!! We hebben heel wat tijd in te halen na onze laatste ontmoeting in Thailand...en als vanouds wordt er heel wat gekletst en geborreld.. Zo vertrouwd om haar weer te zien en te spreken en ik geloof dat Randy een tuut in zijn oren heeft gekregen van al dat geklets;-))

We hebben nog geen vaste planning voor de aankomende 2 weken met Carlijn, maar we besluiten in ieder geval Cameron Highlands en de Perhentian Islands aan te doen en evt Taman Negara. Voordat we vertrekken naar de highlands doen we nog een dagje Malacca, een stadje met een kleurrijk verleden waarop ook de nederlanders hun stempel hebben gedrukt. Het heeft een gezellig en knus centrum waar Chinese, Portugese, Britse en Nederlandse invloeden terug komen in gebouwen en kerken, e.d.

Marjolein

Cameron Highlands

We geven het meteen toe...ons gevoel voor oriëntatie en navigatie laat zwaar te wensen over, maar onze transportplanning is normaal gezien wel degelijk van een hoog niveau. Toch moest het een keer gebeuren....we staan bij het verkeerde busstation! Volgens de hotelbediende vertrekken de bussen naar de Cameron Highlands vanaf deze fonkelnieuwe en hypermoderne busterminal. Echter, de terminal is zo nieuw dat de door ons beoogde route nog niet in gebruik is genomen. Tot nader order vertrekken de bussen naar de Cameron Highlands gewoon vanaf de oude terminal......aan de andere kant van de stad. Gelukkig hebben ze het openbaar vervoer in Maleisië goed voor elkaar en een stadsbus brengt ons goedkoop en in no time naar de oude terminal. Met een minimale vertraging kunnen we dus toch op weg.

Helaas is het weer niet al te best en ook de Cameron Highlands ontvangt meer dan haar portie aan regen. Toch hebben we geluk, want tijdens onze eco- and adventure tour houden we het wonderwel droog. We bezoeken de theeplantages en worden getrakteerd op prachtige vergezichten van een groen en golvend heuvellandschap. Echt mooi om te zien, maar het leukste was toch wel het aansluitende jungletochtje aan de hand van onze locale gids Daniel. Leuk, omdat het een kruip-door-sluip-door tocht blijkt te zijn over een primitief junglepad. Afwisselend lopen we over een modderige compostachtige bodem en over spekgladde luchtwortels, daarbij steun zoekend aan laaghangende en dik bemoste takken. Maar extra leuk, omdat de continu klagende engelse dame uit ons gezelschap ('Nobody told me it was going to be like this. I'm not dressed for it. I will file an official complaint.') haar stappen steeds verkeerd inschat en daardoor telkens tot aan haar kuiten in de blubber zakt. Met haar hagelwitte Lacoste tennisschoentjes en al ;-)

Randy

Perhentian Besar

Tropische eilanden...we krijgen er geen genoeg van. Maar volgens de bekende, en trouwens ook de minder bekende reisgidsen zullen de Perhentian eilanden het summum aan bounty gevoel oproepen. De superlatieven vliegen je om de oren. Alleen, dan moet het natuurlijk ook bounty weer zijn. Dat lukt niet tijdens ons gehele verblijf hier, maar eerlijk is eerlijk, we hebben ook een aantal momenten met prachtige zonneschijn gehad. Dan is ook meteen duidelijk dat de reisgidsen werkelijk geen woord hebben overdreven. Helaas blijft het bij momenten. In de regen kwamen we aan en in de regen gingen we een paar dagen later ook weer weg. De boottrip van en naar het vaste land is trouwens ook nog wel het vermelden waard. In een klein bootje in de striemende regen over een woeste zee werden we flink heen en weer geschud. Schrap zetten en goed vasthouden tijdens de harde klappen op de golven om niet zomaar uit het bootje te stuiteren. Bijna niet voor te stellen dat een medepassagiere de overtocht classificeerde als een kalm tochtje. Tijdens haar heenreis ging de zee dermate tekeer dat het gros van de opvarenden van angst in tranen uitbarstten en zelfs was er een kort moment sprake van blinde paniek. Zie...het kan altijd erger relativeer ik dan maar weer.

Omdat we geen zin hadden in een 12 urige busrit laten we ons per taxi vanaf de kade naar het naburige vliegveld van Kota Bahru transporteren. Van daar vliegen we in anderhalf uur terug naar Kuala Lumpur.

Randy

Terug in KL

Terug in KL schijnt zowaar het zonnetje!! Het blijkt dat in geheel zuid-oost azie het weer al een tijdje van slag is; waar het droog seizoen hoort te zijn komt er volop regen uit de lucht...helaas heeft dit weer wel onze keuzes beinvloed en hebben we Taman Negara (regenwoud) overgeslagen..we hadden echt even genoeg van de natte voeten..Desondanks hebben we wel genoten van de mooie plekjes en nog veel belangrijker; de tijd dat Carlijn hier is geweest!!

Onze laatste dagen in KL besteden we aan sight seeing in KL met de 'hop-on-hop-off bus'; we bezoeken oa het bird park, met..ja, inderdaad vogels! Ik dacht dat alles los zou rondvliegen, maar er waren ook kooien met vogels..niet helemaal mijn ding...zo'n prachtige roofvogel hoort niet in zo'n klein kooitje. Daarnaast nog even shoppen in china town en aan het einde van de dag belanden we in de lokaal beroemde Reggae Bar, waar we de avond afsloten met afscheid nemen van Carlijn met een lekkere borrel en een traan....

Note: in deze periode kreeg ik een treurig bericht van het overlijden van de vader van mijn lievevriendin. Ik wil haar en de familie heel veel sterkte toewensen in deze moeilijke periode.

Door deze gebeurtenis is het besef dat ik ver weg ben en er niet kan zijn voor vrienden en familie in Nederland erg groot...het geeft een gevoel van onmacht... Lieve Veronique, ik had er graag voor je willen zijn...maar in gedachten ben ik bij je..

Marjolein

Van Langkawi naar Kuala Lumpur

Langkawi Ik begin zo langzamerhand echte zeebenen te krijgen en met mijn broek opgerold tot boven de knieen en mijn mega koffer boven het hoofd stap ik in het bootje... We zetten onze koers verder naar Maleisië en we vertrekken met de boot van Koh Lipe naar Langkawi.

Mijn eerste indrukken van Maleisie zijn die van vriendelijke mensen, gemoedelijke sfeer en de prachtige natuur. Maar ook de hoofddoekjes en moskeëen in dit overwegend islamitische land bepalen voor een groot deel het straatbeeld.

Familie Aangekomen op Langkawi is er even een spannend moment, want we worden opgehaald door mijn oom Cees en tante Nelleke, familie die ik in geen jaren meer heb gezien of gesproken. Zij wonen sinds 4 jaar op Langkawi en hebben voor die tijd al heel wat in o.a. Azië afgereisd.

Bij aankomst begin ik te twijfelen...zal ik ze wel herkennen??? Ik loop wat rond en zie in de verte op een terrasje een ouder stel zitten. Voorzichtig loop ik erheen en bekijk ze van een afstand..hmmm, nee, te oud..en dan na een paar minuten komen ze aanlopen. Ik herken ze direct. Oom Cees die onmiskenbaar een echte Nieuwpoort is en tante Nelleke die niks is veranderd, geweldig!

We zijn 2 dagen bij ze gebleven op Langkawi waar ze hun prachtige huisje voor ons hebben opengesteld met een geweldig zwembad en een lekkere lounge plek buiten met vrij uitzicht op de natuur. We hebben zalig met ze gegeten in leuke restaurantjes en daarna tot in de late avond uurtjes zitten kletsen en borrelen in de tuin.. Ik voelde me erg welkom en we hebben genoten van de tijd dat we daar waren. Lieve Cees en Nelleke, dank voor jullie gastvrijheid!!

Marjolein

Pulau Penang Na Langkawi staat het volgende eiland in Maleisië op de kaart. Penang is echter wel van een totaal andere orde. We blijven niet lang op Penang en komen daarom niet verder dan de hoofdstad van het eiland met de welluidende maleisische naam 'Georgetown'. Georgetown staat vol met superhoge woon- en kantoortorens en op een enkele uitzondering na zijn ze allemaal wit. Dat geeft wel een bijzondere aanblik als je vanaf zee de skyline ziet opdoemen. Bijna de helft van de bevolking hier is van chinese afkomst en dat is te merken aan het straatbeeld. We maken de Georgetown experience helemaal compleet door in 'Chinatown' te verblijven. Een deel van deze wijk is overigens nog niet zo lang geleden op de Unesco werelderfgoedlijst geplaatst. Daarnaast is er hier ook nog een 'Little India' wijk en dat is leuk, aangezien we die 'sfeer' nog niet op onze reis waren tegengekomen.

Pulau Pangkor Zoals gezegd blijven we niet lang op Penang rondhangen en de reis gaat verder naar het volgende eiland. Pulau Pangkor is klein, oorspronkelijk en niet al te ver van de hoofdstad Kuala Lumpur. En dat hebben we geweten. Wisten wij veel, maar het blijkt dat we hier aankomen midden in een 'schoolholiday'. Dit betekent dat half Kuala Lumpur en omstreken vakantie viert op Pangkor. Het is behoorlijk druk op de stranden en het kostte dan ook enige moeite om een plekje in een guesthouse te bemachtigen.

Het zeewater bij het strand zag zwart van de mensen. Letterlijk zwart, want aangezien Maleisië een islamitisch land is gaat men geheel gekleed te water in bij voorkeur zwarte kleding. Van top tot teen bedekte vrouwen (incl. hoofddoek) zoeken in grote groepen tegelijk afkoeling in het zilte nat. Mannen en kinderen dragen minimaal een lange zwembroek en t-shirt wat volgens mij meer te maken heeft met de brandende zon dan met religieuze devotie. Urenlang spelen en dobberen de grote families in het water om daarna, de kleding nog hevig nadruipend, met z'n allen tegelijk in een lange optocht de guesthouses weer op te zoeken. Zonnebaden of gewoon op een kleedje op het zand liggen daar doet men niet aan.

Internet muizenissen Rafiq, het jonge hulpje van de eigenaar van ons guesthouse is van indiase afkomst. Behalve aan zijn uiterlijk is dit ook duidelijk te horen aan zijn tongval met die typische klemtonen. Af en toe maakt zijn hoofd zijwaartse bewegingen tijdens het spreken. 'This is our very best room Sir and it is airconditioned, because we have airconditioning in our guesthouse èèèèverywhere' zegt hij met gepaste trots als hij ons onze kamer toont. Op mijn vraag of het guesthouse ook wifi biedt, antwoordt hij 'Certainly Sir, and also here the signal in this room is vèèèry strong. And I tell you, the wifi is free!'. Zijn glimlach met grote witte tanden, fel contrasterend met zijn donkere gelaat, is de meest verblindende die ik ooit zag.

Als ik later de wifi op onze kamer probeer blijkt er geen signaal te zijn. Met de Ipad in de hand over het guesthouseterrein op zoek naar verbinding levert ook niks op. 'Oh yes, sorry Sir, today no wifi.....problem.', glimlacht Rafiq alsof daarmee alles uitgelegd is. 'But you can use our computer in the lobby with fixed internet connection. Just minimal charge.'. Aangezien ik een aantal dringende zaken moeten regelen besluit ik om op zijn ruimhartige aanbod in te gaan. Eenmaal achter de hotelcomputer lukt het me niet om verbinding met internet te maken. 'Rafiq, the internet is not working?'vraag ik. 'No Sir', zegt Rafiq met een uitdrukkingsloos gezicht. Zijn hoofd gaat heen en weer. 'So, no internet possible?' probeer ik nog eens. 'No Sir', zegt Rafiq zonder één spier in zijn gezicht te vertrekken. ....Verslagen druip ik af.

Kuala Lumpur Kuala Lumpur, of KL in de volksmond, is groot, modern en druk. Hi-tech wolkenkrabbers met imposante weerspiegelende gevels, superdeluxe shoppingmalls, monorail en natuurlijk de karakteristieke 'Petronas Twin Towers' die als wereldberoemde landmark bijna vanaf elke plek in stad zichtbaar zijn. Maar KL is ook arabische architectuur die vooral tot uitdrukking komt in de moskeëen en overheidsgebouwen. KL is indiase tempeltjes en, onvermijdelijk voor z-o aziatische metropolen, een groot en levendig chinatown. Bovendien is KL een zeer groene stad met grote parken en boomrijke lanen.

Op onze eerste dag hier hebben we ons uitstekend vermaakt. We raakten verwaald in de wirwar van straatjes in chinatown, waar we ook de beroemde 'Petaling nightmarket' bezoeken. 's Avonds zitten we heerlijk aan de grote bieren op een terras om de hectische toeristische folklore aan ons voorbij te zien trekken. Aaah....stadse geneugten....

Randy

Thaise eilanden

Bangkok v5.2

In het vorige verhaal kondigden wij nog aan dat de reis vanaf 20 februari verder zou gaan naar de golden triangle in het noorden van Thailand. Wie gedacht had om er nu eens lekker voor te gaan zitten om het reisverslag over onze jungletochten aldaar te gaan lezen komt bedrogen uit. Je had ook beter moeten weten! Het volgen van een planning is niet bepaald onze sterkste kant. Ook nu is het dus weer anders gelopen.

We vliegen van Chiang Mai naar Bangkok, omdat ik daar iemand moet spreken over een project in China. Het gesprek verloopt goed en momenteel zijn we van beide kanten aan het bekijken of we het één en ander rond kunnen maken. Ultiem zou dit kunnen betekenen dat onze reis straks wellicht een vervolg krijgt in China.

In afwachting hiervan besluiten we om niet vanuit Bangkok terug te gaan naar het noorden, maar om langzaam af te zakken naar het zuiden en dan de grens over te gaan naar Maleisië. Medio maart zullen we daar Carlijn (vriendin) ontmoeten. Hmmm, geen slechte keuze blijkt al snel, want de route door het zuiden richting Maleisië ligt namelijk bezaait met tropische eilanden. We hebben ze voor het uitkiezen.

Eilanden

Achtereenvolgens bezoeken we Koh Payam, Phuket, Koh Phi Phi en Koh Lipe. We verplaatsen ons (in willekeurige volgorde) met bus, brommertaxi, ferry, speedboot, tuk-tuk, longtailboot en autotaxi. Denk nou niet dat de eilanden inwisselbaar zijn met elkaar. Integendeel, elk eiland heeft zijn eigen karakteristieken en sfeer. Op het ene is het rustig, of zeg maar, bijna geen kip te bekennen met adembenemende uitzichten op azuurblauwe baaien met poederwit zand en authentieke vissersdorpjes. Op het andere is het hutje mutje druk en staat het vol met hippe resorts inclusief infinity pools, een bruisend nachtleven waar jongelui over straat lopen met emmers (letterlijk) drank en allerlei ander toeristisch vermaak.

Op elk van deze eilanden blijven we niet al te lang, omdat we, zoals gezegd op doorreis zijn, maar overal hebben we genoten. Als het moet gaat mijn stem naar Koh Lipe (spreek uit: Liepee), vanwege de ongelofelijke schoonheid en het (tot nu toe nog) perfecte evenwicht tussen faciliteiten en authenticiteit.

Ergernis op zee

De speedboot brengt ons naar Koh Lipe, maar hier is geen pier waar de boot kan aanleggen. In plaats daarvan legt hij aan bij een drijvende steiger zo'n 500 meter uit de kust. Vanaf deze steiger worden de passagiers verdeeld over longtailboten die het laatste stuk naar het strand afleggen. Echter, tot zo'n 100 meter van het strand ligt een klein rif met koraal en.....het is eb. Stapvoets stuurt de schipper zijn boot over het rif, maar na enige tijd voelen we telkens dat de boot het rif raakt. Achteruit, vooruit, weer achteruit, sturen, laveren......we zitten vast. Eén blik over de rand van de boot leert dat het hier vol zit met rotsen net onder de waterspiegel. Bovendien ligt de bodem bezaaid met zee-egels. De twee kinderen in de boot beginnen uit verveling heen en weer te rennen en te jengelen. Achter mij hoor ik drie finse meiden een hypernerveus gesprek voeren afgewisseld met hysterische lachsalvo's. De vader van de twee kinderen vindt het leuk om op de rand van de boot te gaan staan.. nu eens aan de linkerkant...dan weer aan de rechterkant. Hierdoor schopmmelt de boot en helt telkens naar één kant over wat volgens mij het sturen van de boot aanzienlijk moet bemoeilijken. Op het bezwete gezicht van de schipper lees ik opperste concentratie die verstoord wordt door zoveel onverschilligheid van de passagiers. Een andere passagier pakt ongevraagd een stok uit de boot, steekt deze in de zeebodem en begint af te duwen.....telkens precies in de richting waar de schipper nou juist niet naar toe wil. Zo lukt het dus allemaal niet, we komen er niet uit. Uiteindelijk moet de schipper de boot uit, het water in. Uiterst voorzichtig tussen de zee-egels door en tot zijn borst in het water loopt hij van de voor- naar de achterkant van de boot en weer terug, daarbij telkens duwend en trekkend aan de boot. De vader van de kinderen schommelt nog steeds de boot heen en weer. De man met de stok duwt ons nog steeds verkeerd af...De kinderen blijven maar jengelen en de finse meiden kunnen maar niet stoppen met hikken en gieren van de lach om.....ja om wat eigenlijk?

Uiteindelijk lukt het de schipper na ontelbare pogingen om de boot naar dieper vaarwater te loodsen. Via een omweg worden we afgezet op ons stukje strand. Op geen enkel moment was of voelde de situatie bedreigend aan of zo, maar ik heb me zoooo zitten ergeren.....

Randy

Chiang Mai

Na 4 maanden uit de koffer te hebben geleefd met het hoofd in de wolken zijn we weer even toe aan wereldser geneugten. Wat dacht je van een super deluxe appartement in down town Chiang Mai inclusief zithoek, 81' flatscreen, riant balkon en volledig geoutilleerde keuken? Het enige wat nog mist is een zwembad om heerlijk af te koelen tijdens de zonovergoten tropische dagen die we hier volop hebben. Gelukkig voor ons hebben de buren wel een zwembad die we gewoon kunnen gebruiken. Tegen een kleine vergoeding weliswaar, maar ook die luxe gunnen we onszelf.

'Chiang Mai'. Ik hou van deze stad. Reeds drie keer eerder was ik hier, zij het telkens slechts kort, maar het was voldoende om 'gepakt' te worden. We zijn hier precies in de goede periode gekomen. Het is hier winter en dat betekent heldere blauwe luchten, nul regen maar alles nog prachtig groen van de voorafgaande regentijd, een gemiddelde temperatuur van 30 graden overdag terwijl de ochtenden en avonden heerlijk fris zijn.

Chiang Mai wordt ook wel 'de roos van het noorden' genoemd, vanwege de vele bloemen juist in dit seizoen, hetgeen nog eens extra wordt bewezen tijdens het 'flower festival' begin februari (denk aan bloemencorso, maar dan met op z'n thais met orchideëen en lotusbloemen en dan drie dagen lang feesten met thaise dans en hilltribe folklore). Een andere bijnaam is 'the gateway to the golden triangle'. Jeweetwel het gebied dat het grensgebied van Thailand, Laos en Myanmar bestrijkt en nog niet zo lang geleden vol stond met opiumvelden. Ook deze bijnaam wordt recht aangedaan, aangezien je binnen 45min vanuit Chiang Mai dit gebied kan bereiken. Dan sta je middenin het regenwoud tussen olifanten en witschuimende watervallen. Echter, het beste wat Chiang Mai te bieden heeft is de stad zelf. 'The old city' binnen de eeuwenoude stadsmuren en gracht ademt sfeer en oorspronkelijkheid met in elke straat één of meerdere tempels en dorpsachtige bebouwing die qua hoogte niet boven de tempels uit mag komen. Tegelijkertijd zijn alle moderne stadsfaciliteiten bij de hand, zoals banken, winkelcentra, markten en een bruisend uitgaansleven. Chiang Mai is een universiteitsstad bij uitstek dus de mensen zijn over het algemeen jong, hip en mooi. Maar net zo goed kom je er groepjes wandelende oude dames tegen in origineel hilltribe klederdracht. Voorover gebukt lopend door hun kromme ruggen met rode afgebrokkelde gebitten van de betelnut of heftig zuigend aan een walmende houten pijp.

Routine

Gedurende de anderhalve maand die we hier inmiddels zijn hebben we een vaste routine ontwikkeld. Omdat het nodig tijd werd dat we iets meer met de lokale bevolking kunnen communiceren dan alleen met handen en voeten volgen we om de andere dag thaise les, incl. huiswerk (Gab, ik realiseer me nu weer hoe zwaar je het hebt). Een beetje mosterd na de maaltijd, aangezien we vergevorderde plannen hebben om Thailand binnenkort te verlaten voor nieuwe uitzichten, maar ach, we komen vast nog wel terug.

Verder hebben we ons aangemeld bij de plaatselijke fitness club. Ook dit was nodig, want het heerlijke thaise voedsel in combinatie met 4 maanden luieren begon zijn destructieve sporen op onze lichamen af te tekenen. Dus zijn we 4x per week op de loopband en crosstrainer te vinden, al hangend aan gewichten en crunchend op de vloermat. Hell, we hebben zelfs een korte cursus balance ball yoga gevolgd bij de plaatselijke yogi master ('try to stay on the ball. If you fall, be careful, don't hit another person').

De afstanden binnen Chiang Mai leggen we af per gehuurde fiets wat uitstekend te doen is qua afstand en verkeer. Zo hebben we de weg gevonden naar de diverse supermarkten waar we steeds royaal inslaan, want dankzij het keukentje in ons appartement wordt er inmiddels ook zelf gekookt. De meest heerlijke gerechten komen op tafel en voorzien in onze behoefte aan italiaans voedsel en vettige shoarma ;-)

Kortom, we genieten van alle luxe waar we onszelf mee omringen. Voor zo lang als het duurt, want 20 februari trekken we hier weg richting de golden triangle om onszelf weer bloot te stellen aan de primitieve leefomstandigheden van de doorsnee backpacker.

Laos

Tussendoor hebben we ook nog even Laos aangedaan ivm onze visarun. De immigratieregels bepalen nl dat we elke 60 dagen thailand moeten verlaten om vervolgens opnieuw 60 dagen toegang tot thailand te kunnen verkrijgen. Bij het thaise grensplaatsje Chiang Kong zijn we de rivier de Mekong (daar is ie weer) overgestoken om aan de Laos oever weer uit te stappen. Aanmelden bij de douane en vervolgens het volgende bootje (5 minuten later!!) terug om ons bij de thaise douane weer aan te melden. US$ 70 armer en we mogen weer 60 dagen legaal vertoeven in het koninkrijk Thailand. We hebben er wel een uitje van gemaakt. De omgeving in het grensgebied is prachtig met haar glooiende groene heuvels waar de machtige mekong rivier zich doorheen slingert.

Ok, luitjes, tot zover, de sportschool wacht.....

Randy

Gab in Thailand

Gab in Thailand

Met Gab doen we eerst een rondje Khao San om haar in de gelegenheid te stellen om wat goedkope kleding in te slaan. Hemdjes met opdruk en zo. Behalve voor zichzelf heeft ze ook bestellingen vanuit de vriendinnenschare in NL. De volgende dag al vliegen we richting het zuiden om achtereenvolgens naar Khao Lak, Khao Sok en Phuket (Karon Beach) te gaan. Het zijn twee weken van zon, zee en strand. Maar ook een beetje natuur en een heleboel fun. Ontzettend veel genoten van de vele hoogtepunten, zoals bv de woeste golven bij Karon. Leuk om in te spelen en je dochter koppie onder te duwen (of zoals zij het noemt: 'onderkoppie'). De vrachtwagen met sneeuw die voor ons guesthouse werd leeggeschept en zodoende ook hier voor een witte kerst heeft gezorgd. Al dansend met kleine japanners op het strand oud en nieuw vieren in korte broek met champagne tegen een achtergrond van duizenden opstijgende lampionnen. Met pijnlijke blauwe plekken onder!! mijn voeten terugkomen van een iets te stevige voetmassage. Opgeschrikt worden door een verdwaalde varaan die iets te drinken zocht in de reggae bar op ons paradijselijke strandje, etc, etc. Kortom, hoogtepunten zat tijdens de twee weken die Gab hier was, maar het zal jullie niet verbazen dat ik nog het meest genoten heb van louter haar aanwezigheid zo dicht bij mij.

Natuurlijk totaal overbodig om te vermelden dat het afscheid bijzonder zwaar was en dat ik haar weer vreselijk ga missen.....

Ik hou het kort dit keer, omdat Gab heeft aangegeven dat zij als gastschrijver aan deze weblog wil bijdragen. Een reisverslag over haar 2 weken in Thailand gezien door haar ogen. Wordt dus verwacht....

Back in Bangkok en de reis van Gab

!Noot aan alle trouwe lezers: Excuses dat het zo lang heeft geduurd vooraleer wij onderstaand nieuw verhaal plaatsten. Het heeft te maken met vrienden- en familiebezoek, de feestdagen, etc. We hebben het gewoon zoooo ontzettend druk!

Uitzwaaien Carlijn en Piet

Op de 15^e komen wij met de bus aan in Bangkok waar we ons weer installeren in het inmiddels vertrouwde guesthouse dicht bij Khao San Road. Morgen zullen Carlijn en Piet pas arriveren vanuit Koh Samui, waar ze een heerlijke zon, zee en strandweek hebben doorgebracht. Wij hebben hier dus nog een dag voor ons zelf om in te vullen. Naarstig vragen we ons af wat we hier in Bangkok nog niet aan attracties bezocht hebben. Dat blijkt eigenlijk best nog veel dus we hebben het voor het uitkiezen en we besluiten tot een bezoekje aan het National Museum. Wooooow! Dit is zeker een aanrader voor de Bangkok bezoeker. Heel veel moois te zien en het geeft een helder beeld over de bewogen geschiedenis van Thailand.

Zoals gezegd arriveren Carlijn en Piet de volgende dag ook weer in Bangkok. Tegen het einde van de middag treffen we elkaar en een uurtje later komt ook Rene (vriend van Carlijn en Piet) aan vanuit Phnom Penh, Cambodja. Rene woont en werkt in Z-O Azie voor diverse hulporganisaties. Soms wordt hij naar brandhaarden uitgezonden en is daar niet altijd ongeschonden uit gekomen. Derhalve zal je begrijpen dat hij een behoorlijk arsenaal aan onderhoudende verhalen weet op te dissen. Gezamenlijk brengen we de laatste anderhalve dag van Carlijn en Piet in Thailand door (oa met tempelbezoek en de nodige singha biertjes). Daarna volgt het onvermijdelijke afscheid met de al evenzo onvermijdelijke traantjes.

Als ze weg zijn komt weer het besef over hoe speciaal het was dat ze hier waren. Niet alleen omdat ze ons zeer lief zijn, maar ook omdat we daadwerkelijk een stukje van onze droom met ze hebben kunnen delen....

Gab komt

Vaders en dochters....het blijft een verhaal apart.....

Op 18 December komt Gab naar Thailand om hier de feestdagen met ons door te brengen. Al weken, nee maanden ben ik hier mee bezig. We zijn erg close en in de tijd dat we hier zijn heb ik haar natuurlijk gemist. Ze is 15 en behoorlijk zelfstandig. Echter, het blijft natuurlijk papa's kleine meisje en het feit dat ze voor het eerst alleen per vliegtuig reist en dan naar zo'n exotische bestemming zorgt toch voor redelijk wat spanning in mijn vaderhart.

Wat zou er kunnen gebeuren? Allerlei vreselijke scenario's schieten door mijn hoofd. Het ene nog erger dan het andere. Gelukkig wint de realiteitszin het uiteindelijk van de ongeremde verbeelding. Ik begrijp dat ik moet vertrouwen op het systeem en op het gezonde verstand van mijn dochter.......

Maar...... niets weerhoudt mij er natuurlijk van om het één en ander te doen aan voorbereiding ter voorkoming van onheil en rampspoed!!! Ik zal niets, maar dan ook niets aan het toeval overlaten.

We hebben voor Gab een rechtstreekse vlucht geboekt. Met overstap was het zeker 30% goedkoper, maar aan overstappen doen we niet. Dan moeten we met nog meer zaken of onverwachte gebeurtenissen rekening houden. Bij de vliegmaatschappij vragen we assistentie voor 'young passengers' op de luchthaven van BKK. De maatschappij geeft aan dat ze dat bij de incheck op Schiphol nog maar even moet vragen, maar dat het waarschijnlijk niet goed gaat komen. Damn!! Dan moet ze op de luchthaven van BKK dus zelf haar weg vinden. Ik schrijf een uitgebreide instructie over de handelingen en de exacte te volgen route op de luchthaven, zodat het niet fout kan gaan. Moest ik eerst wel de luchthaven bezoeken, omdat ik de route ook niet meer uit het hoofd wist. Aan haar moeder vraag ik om de instructie met haar door te nemen en om haar desnoods te overhoren.

Maar wat als ze niet in Thailand wordt toegelaten, omdat ze minderjarig is en zonder ouders reist? Of wat als ze om dezelfde reden Nederland niet uit mag. Op zich denk ik dat er geen probleem zal zijn, maar ik wil niet het risico lopen dat ze bij aankomst linea recta weer op een vlucht terug wordt gezet door een overijverige douanebeambte die de regels op eigen wijze interpreteert...dit is wel Thailand, weet je... Ik sla weer op hol. Ok, internetsites over dit onderwerp afstruinen en langs de Thai immigration office....geen resultaat. Informeren bij het consulaat dan....Ze zeggen dat het geen probleem is, maar ik vertrouw het niet, want de antwoorden zijn zo raar.....'tuurlijk wordt ze toegelaten, anders zou het discriminatie zijn'.....wat is dat nou voor antwoord? Klinkt in elk geval niet officieel. Haar moeder gaat langs het Thais consulaat in Nederland en daar adviseren ze dat het verstandig is om voor de zekerheid een visum aan te vragen, hetgeen direct wordt aangevraagd.

Ik schrijf nog een verklaring dat mijn minderjarige dochter NL op eigen houtje mag verlaten, zodat ze die bij zich kan dragen in het geval dat de douane in NL vragen stelt. Op de luchthaven van BKK hebben we ook een voorbeeld van een zgn 'immigration card' opgehaald die ze in het vliegtuig krijgt uitgereikt en in moet vullen voor de paspoortcontrole. Ik vul het voorbeeld in en laat het samen met alle andere papieren bij een internetcafe scannen en mail dat weer aan Gab.

Maar wat als ze mij niet kan vinden op de afgesproken plek op BKK airport? Of als ik, onderweg om haar af te halen, in een file terecht kom of om andere reden niet op tijd kan zijn? Vertrouwen op de mobieltjes is niet genoeg in mijn ogen en we spreken af dat, als er geen telefonisch contact mogelijk is en we elkaar niet kunnen vinden, Gab een taxi neemt naar het guesthouse in Bangkok. Marjolein blijft in het guesthouse om haar op te vangen in het geval dat. Ik schrijf een uitgebreide instructie over de do's en don'ts van taxigebruik in BKK en mail deze samen met het guesthouse adres en telefoonnummer naar Gab. Ondertussen maak ik me er zorgen over of ik het arme kind niet overvoer met informatie en zodoende bijdraag aan een oplopende spanning die er toch bij haar ook moet zijn.

Alle voorbereidingen, hoe onnodig wellicht ook, zorgen er in ieder geval voor dat ik me geruster ga voelen. Ik heb overal aan gedacht en idd niets aan het toeval overgelaten. Overdreven?? Wacht maar tot er bij jou ook vader op je hart staat gedrukt, dan piep je wel anders!

Enige dagen voor de komst van Gab moet ik langs de plaatselijke tandarts, omdat er een kies is gebroken. Het niveau van de dentaledeskundigheid hier staat buiten kijf, maar helaas blijkt hetzelfde te gelden voor de commerciële ondernemingszin van de witte jassen brigade. De kies is alleen nog maar te redden met een rib uit mijn lijf, want dat is ook hier de prijs van een kroon. Maar goed, wat moet dat moet en morgen terugkomen, want dan gaat de kroon er al op. Supersnel, en daar ben ik blij mee, aangezien Gab overmorgen aankomt en we de dag daarop alweer vliegen naar Phuket.

De volgende dag bij de tandarts blijk ik het toch verkeerd te hebben begrepen. Vandaag moeten ze nog wat dingetjes bij me doen, meten en zo, en morgen is dan de kroon klaar en wordt hij er op gezet.....dus morgen weer terugkomen om 15.00 uur. Eens zien....om 06.45 uur Gab van het vliegveld afhalen dan zijn we ruimschoots op tijd in BKK voor mijn afspraak om 15.00 uur bij de tandarts. De kroon zit er dan op vóórdat we de volgende dag naar Phuket vliegen. Top!

Alles is geregeld en alles klopt. Ik zeg nogmaals tegen mezelf dat ik overal aan heb gedacht en dat er dus niks mis kan gaan. Toch blijkt er één ding te zijn waar ik geen rekening mee heb gehouden en hoe kon ik ook?..........sneeuw!

In de loop van de avond komt het eerste smsje vanuit Nederland. Sneeuwstormen in heel Europa blijken het vliegverkeer ernstig te ontregelen. Het toestel van Gab heeft 2 uur vertraging. Hm, dan is de aankomst dus 08.45 uur. Nog steeds veilig om op tijd bij de tandarts te kunnen zijn. Wel sneu voor Gab. Ik weet dat ze stijf staat van de zenuwen en dan ook nog vertraging. Maar daar blijft het niet bij. Even later komt het volgende smsje en er zullen er nog vele volgen. Telkens gaat het om een extra vertraging en/of weer een gatewijziging. Op Schiphol worden etensbonnen uitgedeeld en zelfs veldbedden neergezet. Ik word steeds nerveuzer en begin er voor te vrezen dat onze hereniging een behoorlijk uitstel gaat oplopen. Tevens maak ik me zorgen over Gab en vraag me af hoe zij dit allemaal meemaakt. Uiteindelijk stijgt het vliegtuig negen uur later dan geplanned was op, hetgeen betekent dat haar aankomst in BKK pas om 15.45 uur zal zijn. Waaaat???!!! Maar dan zit ik bij de tandarts!! Nervositeit slaat om in lichte paniek. De tandarts afzeggen is geen optie, aangezien morgen ons vliegtuig richting het zuiden vertrekt. De afspraak vervroegen lukt niet, omdat het laboratorium de kroon nog niet klaar heeft. Verlaten kan ook niet, want de tandarts heeft andere verplichtingen. Er zit maar één ding op. Marjolein moet haar afhalen. Dat ik niet met mijn spandoek op het vliegveld kan verschijnen doet pijn, maar er zit niets anders op. Ik had het me zo anders voorgesteld.... Vlak voordat Marjolein naar het vliegveld vertrekt horen we tot overmaat van ramp ook nog dat er een Formule1 demonstratie aan de gang is door de straten van Bangkok. Hierdoor is een groot deel van de stad afgezet en staat het verkeer in de binnenstad helemaal vast. Snel, snel, Marjolein, je moet nu gaan...nu!

Een behandeling bij de tandarts duurt per definitie altijd te lang, maar kan je je voorstellen hoe tergend lang de tijd voorbij kroop, terwijl ik met verkrampte en wijdopenmond in de stoel lag bij Dr. Sunil?

Het vliegtuig van Gab blijkt er ook nog een uur langer over te doen om aan te komen en als ik eindelijk tegen 18.00 uur het verlossende smsje krijg dat Marjolein en Gab elkaar getroffen hebben op het vliegveld rolt de spanningmiddels menige traan van me af.

Om 19.00 uur stapt ze bij het hotel uit de taxi en staat ze voor mijn neus. Haar ogen zeggen 'appeltje-eitje'......maar een vader weet wel beter.

(Erna, dank voor jouw deel van alle inspannende voorbereidingen...onschatbaar!)

Randy

Van Bangkok naar Kanchanaburi en Sangkhlaburi

Bangkok

Warm, aangenaam druk (tsja,dat krijg je na de Hanoi ervaring), vriendelijke mensen en Bangkok voelde echt als een beetje thuiskomen...En tuurlijk het bekende tafereel waar wij lekker relaxed zitten op een terrasje kijkend naar de lieftallige ratjes dieweer rustig aan het rondhuppen waren ;-))

Maar tevens verheugden wij ons op een spannend moment want goede vrienden zouden ons pad gaan kruisen in BKK! Freekie die zijn vakantie in Thailand zou afsluiten en Carlijn en Piet die hun vakantie zouden beginnen in Thailand. We hebben Carlijn en Piet afgehaald op airport BKK en later op de dag kwam Freek. Ik moet eerlijk bekennen dat het als vanouds voelde; met elkaar een borreltje en happie doen en even lekker bijkletsen...Daarna het besef; wat bijzonder eigenlijk dat we hier met elkaar zitten, dit is niet de Grote Markt in Haarlem! Nee, ik zit met goede vrienden hier in BKK en ik ben al 3 maanden foetsie en nu zijn ze hier...geweldig!! Wendy zou het clubje compleet maken, maar die hebben we dan ook even gebeld ;-))

Na een cultureel dagje tempels hebben we afscheid genomen van Freek en zijn we verder op pad gegaan met Piet en Carlijn. Vanuit BKK hebben we de minibus naar Kanchanaburi genomen om een dagje te relaxen en vervolgens door te gaan Sangkhlaburi.

Kanchanaburi en Sangkhlaburi

Geweldig dat ik deze trip heb kunnen delen met Piet en Carlijn. Ik vond het heel bijzonder dat zij er bij waren en dat we ervaringen hebben kunnen delen. Eén van de tripjes die we gemaakt hebben is het brommertochtje in de buurt van Sangkhlaburi op zoek naar Thom's Elephantcamp. We hadden begrepen dat dit kamp echt olifant vriendelijk is dus wij met goede moed op pad... Nou zou ik jullie meteen kunnen vertellen dat we geen olifanten zijn tegen gekomen, maar dan stopt het verhaal...en dan zou ik Randy en Piet tekort doen! Jawel, ipv de olifantentocht werd het een camel trophy rit die ik niet snel zal vergeten! We gingen een zijweg in met een in thais geschreven bord; ik dacht hier moet het zijn..?? Onderweg was prachtige natuur waarvan ik denk ik precies 1 minuut heb kunnen genieten. De wegen (uhmm wegen..??) werden steeds bochtiger, smaller en stoffiger met een heeellleboel losse steentjes... Gelukkig kwamen we wel vriendelijke Thai tegen die met volle overtuiging positief reageerden op het woord chang (= olifant), dus wij met volle moed verder! Ergens in dit traject ben ik afgehaakt...dat was het moment dat Carlijn bij Piet moest afstappen, omdat de scooter vast liep op een steile zandhelling en al duwend Piet met scooter omhoog moest zien te krijgen...Oké ik zal eerlijk zijn, ik haakte dan wel af, maar Piet en Randy werden steeds enthousiaster...totdat we door water en steile zand/steen wegen heen moesten waar Piet en Randy echt met gevaar voor eigen leven op en af gingen en mijn adrenaline peil op tilt sloeg!! Respect voor Randy en Piet! Ik denk als het aan hun lag hadden we nu nog steeds in de middle of nowhere gezeten ;-)) En dus we zijn omgekeerd en hebben maar niet meer gezocht naar de olifanten..die er overigens echt niet waren in dit gebied! Lieve Piet en Carlijn, dank voor deze mooie ervaring! We hebben ervan genoten!

Inmiddels zijn Piet en Carlijndoorgereisd naar Ko Samui om daar te genieten van zon, zee, strand en seafood. Wij blijven nog even plakken in Kanchanaburi om te relaxen bij ons zwembadje.

Marjolein

Ha Noi

Lieve lezers,

Het schrijven van een reislog is over het algemeen erg leuk om te doen. Daarbij is het een uitstekend medium om onze ervaringen met dierbaren te delen en als we straks weer thuis zijn zal het voor ons een onschatbaar document zijn om herinneringen aan op te halen.

Desalniettemin merken wij dat het soms wat moeite vergt om je er toe te zetten een nieuw verhaal op te tekenen. Ten dele is dit te wijten aan (we geven het maar ruiterlijk toe) een ordinaire vakantieluiheid.Maar.....dan lezen wij jullie reacties op het reislog en op één of andere manier zorgt dit prompt voor nieuwe energie en inspiratie om weer aan de slag te gaan. Wij genieten ontzettend van jullie berichtjes op onze webpagina, alsook jullie persoonlijke berichten per email. Dank! Dank! Dank!

Dus, tijd voor een nieuw verhaal. Jullie hebben onze afsluiting in Vietnam nog tegoed (zie hieronder) en binnenkort volgt een beschrijving van onze (thuis)komst in Thailand.

Ha Noi

Na Cat Ba en Halong Bay wacht de busrit naar Hanoi. We worden afgezet op het busstation en hier volgt de gebruikelijke hectiek met taxi's en hotelklantenlokkers. Gepokt en gemazeld als we inmiddels zijn kost het ons weinig moeite om de situatie naar onze hand te zetten. Na een onmogelijke taxirit in de drukte en een taxichauffeur die de weg niet weet komen we uiteindelijk bij ons hotel aan, welke vol blijkt te zijn. We mogen onze koffers achterlaten, terwijlwe op zoek gaan naar een alternatieve accommodatie. Deze laatste is snel gevonden, maar dan moeten we onze koffers nog ophalen. Mijn koffer, formaat klikobak incl. wielen,gaat tussen de benen van de hotelbediende op de brommer. Ik stap achterop met de koffer van Marjolein (eveneens formaat kliko) op mijn rug gebonden. De rit voert ons door een lange straat met een groot aantal kruispunten die de Avenue des Champs Élysées in Parijs qua drukte doet verbleken.Daarbij hebben deze kruispunten geen verkeerslichten en geldt het recht van de sterkste (lees: meest roekeloze). Het is een kwestie van hard optrekken, plots afremmen, hard optrekken, enz, enz. Het gewicht van de koffer trekt me naar achteren. Door de afmeting van de koffer kan ik met mijn handen niet bij de achterbeugel om te steunen. Ik kan me niet aan de bestuurder vasthouden, omdat deze moet balanceren met een koffer tussen zijn benen en daardoorgeen voet aan de grond kan zetten. Mijn enige houvast is een uiterst smal randje onder het zadel en ik voel mijn grip langzaam wegglijden. Ik krijg visioenen dat ik achterover tuimel en ik zie me zelf al liggen als een schildpad op zijn rug. Armen en benen spartelend in de lucht en de koffer tussen mijn rug en het asfalt.

Het loopt uitendelijk goed af. Ik ben niet gevallen. Als we bij het hotel aankomen staat Marjolein me breedgrijnzend op te wachten. Aah gossie, zegt ze. Aah gossie?... ammehoela, denk ik.

In Hanoi brengen we relatief veel tijd door (bijna een week). Aangezien onze vlucht van hier vertrekt hebben we geen zin meer om ver weg te gaan. Op zich geen probleem, want Hanoi heeft veel bezienswaardigheden. Zo bezoeken we onder andere het mausoleum van Ho Chi Minh, de one pillar pagoda, de temple of literature en west lake. 's Avonds vermaken we ons uitstekend in het 'old quarter' met zijn ontelbare restaurants, barretjes, nightmarket en volop couleur locale.

Fietstocht

Waar we het vandaan haalden weet ik niet, maar op een gegeven moment bedachten wij dat het wel leuk zou zijn om een fietstochtje in de omgeving van Hanoi te maken. Niet in de stad zelf, want dat is veel te druk en daarom bijkans onmogelijk, maar net buiten Hanoi. In Bangkok was dit een groot succes dus waarom niet ook hier?

Navraag naar fietstochten bij diverse locale reisburootjes levert niks op en internet biedt evenmin soelaas. Maar dan weet onze ondernemende en ambitieuze hotelbediende raad. 'Ik regel wel wat, ik draai gewoon een fietstocht in elkaar speciaal voor jullie'. 'Dat is geweldig' zeggen wij 'we hebben er alle vertrouwen in'. Jaja,..........famous last words.

We hebben na ca 70km fietsen op een ongelofelijke k**fiets welgeteld 1 klein tempeltje gezien en een dorpje met wel 100 winkeltjes die allemaal dezelfde pottebakkers kopjes, vaasjes en beeldjes verkochten. De omgeving langs de weg was totaal oninteressant en voerde voor het grootste gedeelte over wegen in aanbouw. Dit betekende fietsen door zand, modder en grind en bovendien eindeloze stofwolken. Verder hebben we ongeveer 25 km over de snelweg!!!! gefietst wat echt geen pretje was met al dat zware verkeer van vrachtauto's en bussen die rakelings langs je heen gaan. De gelegenheidsgids heeft deze tocht nog nooit gedaan, want de tocht bestond immers nog niet en hij moet regelmatig de weg vragen. Bovendien spreekt hij nauwelijks engels en hij heeft dan ook in totaal nog geen 10 woorden tot ons gesproken. Bij voornoemd tempeltje drukt hij ons een kleine brochure in de handen met de woorden 'here, some information' and thats it! Maar het aller- allerergste was nog wel, dat om buiten de stad te komen, we eerst de stad uit moesten fietsen en op de terugweg uiteraard ook de stad weer in. Dit was werkelijk één van mijn meest angstige ervaringen ooit. Iedereen die het verkeer van Hanoi kent weet wat ik bedoel. Op een inwoneraantal van krap 3.5 miljoen rijden hier meer dan 2 miljoen scooters rond in de stad en de gemiddelde rijstijl laat zich nog het best typeren als 'compleet geschift'. Zie daar maar eens doorheen te komen op je ongelofelijke k**fiets. Vraag me niet hoe, maar we hebben het zonder kleerscheuren gered al zijn we beiden een paar keer letterlijk onderuit gereden. Als we terug bij het hotel zitten uit te hijgen kijken we elkaar wezenloos aan. We zeggen niks, maar onze verdwaasde blik spreekt boekdelen, 'what the f*** hebben we net meegemaakt'. Nu achteraf maken we er samen grappen over en scheppen we op over deze prestatie. En terecht, want het was werkelijk 'de fietstocht from hell'.

Droevig bericht

Ten tijde van dit schrijven (6 dec 2010) ontvang ik een droevig bericht vanuit Nederland. Uit privacy overwegingen zal ik er niet teveel over uitweiden, maar het nieuws is hartverscheurend. Ik raak in een melancholische gemoedstoestand en het doet me nog eens duidelijk beseffen dat we er goed aan gedaan hebben om deze reis nu te maken en niet uit te stellen tot later ooit eens. Mijn perspectief is duidelijk...geniet van het moment.