Lieve lezers,

Het schrijven van een reislog is over het algemeen erg leuk om te doen. Daarbij is het een uitstekend medium om onze ervaringen met dierbaren te delen en als we straks weer thuis zijn zal het voor ons een onschatbaar document zijn om herinneringen aan op te halen.

Desalniettemin merken wij dat het soms wat moeite vergt om je er toe te zetten een nieuw verhaal op te tekenen. Ten dele is dit te wijten aan (we geven het maar ruiterlijk toe) een ordinaire vakantieluiheid.Maar.....dan lezen wij jullie reacties op het reislog en op één of andere manier zorgt dit prompt voor nieuwe energie en inspiratie om weer aan de slag te gaan. Wij genieten ontzettend van jullie berichtjes op onze webpagina, alsook jullie persoonlijke berichten per email. Dank! Dank! Dank!

Dus, tijd voor een nieuw verhaal. Jullie hebben onze afsluiting in Vietnam nog tegoed (zie hieronder) en binnenkort volgt een beschrijving van onze (thuis)komst in Thailand.

Ha Noi

Na Cat Ba en Halong Bay wacht de busrit naar Hanoi. We worden afgezet op het busstation en hier volgt de gebruikelijke hectiek met taxi's en hotelklantenlokkers. Gepokt en gemazeld als we inmiddels zijn kost het ons weinig moeite om de situatie naar onze hand te zetten. Na een onmogelijke taxirit in de drukte en een taxichauffeur die de weg niet weet komen we uiteindelijk bij ons hotel aan, welke vol blijkt te zijn. We mogen onze koffers achterlaten, terwijlwe op zoek gaan naar een alternatieve accommodatie. Deze laatste is snel gevonden, maar dan moeten we onze koffers nog ophalen. Mijn koffer, formaat klikobak incl. wielen,gaat tussen de benen van de hotelbediende op de brommer. Ik stap achterop met de koffer van Marjolein (eveneens formaat kliko) op mijn rug gebonden. De rit voert ons door een lange straat met een groot aantal kruispunten die de Avenue des Champs Élysées in Parijs qua drukte doet verbleken.Daarbij hebben deze kruispunten geen verkeerslichten en geldt het recht van de sterkste (lees: meest roekeloze). Het is een kwestie van hard optrekken, plots afremmen, hard optrekken, enz, enz. Het gewicht van de koffer trekt me naar achteren. Door de afmeting van de koffer kan ik met mijn handen niet bij de achterbeugel om te steunen. Ik kan me niet aan de bestuurder vasthouden, omdat deze moet balanceren met een koffer tussen zijn benen en daardoorgeen voet aan de grond kan zetten. Mijn enige houvast is een uiterst smal randje onder het zadel en ik voel mijn grip langzaam wegglijden. Ik krijg visioenen dat ik achterover tuimel en ik zie me zelf al liggen als een schildpad op zijn rug. Armen en benen spartelend in de lucht en de koffer tussen mijn rug en het asfalt.

Het loopt uitendelijk goed af. Ik ben niet gevallen. Als we bij het hotel aankomen staat Marjolein me breedgrijnzend op te wachten. Aah gossie, zegt ze. Aah gossie?... ammehoela, denk ik.

In Hanoi brengen we relatief veel tijd door (bijna een week). Aangezien onze vlucht van hier vertrekt hebben we geen zin meer om ver weg te gaan. Op zich geen probleem, want Hanoi heeft veel bezienswaardigheden. Zo bezoeken we onder andere het mausoleum van Ho Chi Minh, de one pillar pagoda, de temple of literature en west lake. 's Avonds vermaken we ons uitstekend in het 'old quarter' met zijn ontelbare restaurants, barretjes, nightmarket en volop couleur locale.

Fietstocht

Waar we het vandaan haalden weet ik niet, maar op een gegeven moment bedachten wij dat het wel leuk zou zijn om een fietstochtje in de omgeving van Hanoi te maken. Niet in de stad zelf, want dat is veel te druk en daarom bijkans onmogelijk, maar net buiten Hanoi. In Bangkok was dit een groot succes dus waarom niet ook hier?

Navraag naar fietstochten bij diverse locale reisburootjes levert niks op en internet biedt evenmin soelaas. Maar dan weet onze ondernemende en ambitieuze hotelbediende raad. 'Ik regel wel wat, ik draai gewoon een fietstocht in elkaar speciaal voor jullie'. 'Dat is geweldig' zeggen wij 'we hebben er alle vertrouwen in'. Jaja,..........famous last words.

We hebben na ca 70km fietsen op een ongelofelijke k**fiets welgeteld 1 klein tempeltje gezien en een dorpje met wel 100 winkeltjes die allemaal dezelfde pottebakkers kopjes, vaasjes en beeldjes verkochten. De omgeving langs de weg was totaal oninteressant en voerde voor het grootste gedeelte over wegen in aanbouw. Dit betekende fietsen door zand, modder en grind en bovendien eindeloze stofwolken. Verder hebben we ongeveer 25 km over de snelweg!!!! gefietst wat echt geen pretje was met al dat zware verkeer van vrachtauto's en bussen die rakelings langs je heen gaan. De gelegenheidsgids heeft deze tocht nog nooit gedaan, want de tocht bestond immers nog niet en hij moet regelmatig de weg vragen. Bovendien spreekt hij nauwelijks engels en hij heeft dan ook in totaal nog geen 10 woorden tot ons gesproken. Bij voornoemd tempeltje drukt hij ons een kleine brochure in de handen met de woorden 'here, some information' and thats it! Maar het aller- allerergste was nog wel, dat om buiten de stad te komen, we eerst de stad uit moesten fietsen en op de terugweg uiteraard ook de stad weer in. Dit was werkelijk één van mijn meest angstige ervaringen ooit. Iedereen die het verkeer van Hanoi kent weet wat ik bedoel. Op een inwoneraantal van krap 3.5 miljoen rijden hier meer dan 2 miljoen scooters rond in de stad en de gemiddelde rijstijl laat zich nog het best typeren als 'compleet geschift'. Zie daar maar eens doorheen te komen op je ongelofelijke k**fiets. Vraag me niet hoe, maar we hebben het zonder kleerscheuren gered al zijn we beiden een paar keer letterlijk onderuit gereden. Als we terug bij het hotel zitten uit te hijgen kijken we elkaar wezenloos aan. We zeggen niks, maar onze verdwaasde blik spreekt boekdelen, 'what the f*** hebben we net meegemaakt'. Nu achteraf maken we er samen grappen over en scheppen we op over deze prestatie. En terecht, want het was werkelijk 'de fietstocht from hell'.

Droevig bericht

Ten tijde van dit schrijven (6 dec 2010) ontvang ik een droevig bericht vanuit Nederland. Uit privacy overwegingen zal ik er niet teveel over uitweiden, maar het nieuws is hartverscheurend. Ik raak in een melancholische gemoedstoestand en het doet me nog eens duidelijk beseffen dat we er goed aan gedaan hebben om deze reis nu te maken en niet uit te stellen tot later ooit eens. Mijn perspectief is duidelijk...geniet van het moment.