Inmiddels ben ik drie weken in China dus weer tijd voor een update. Ons reisblog gaat een nieuwe fase in. Geen verhalen meer over vakantie vieren op witte stranden met blauwe zeëen. Niet meer over rondreizen van plek naar plek al naar gelang de stand van de wind. En geen gelapzwans meer en geluier in hangmatjes. We blijven verslag doen vanuit Azië, maar......er moet weer gewerkt worden.

Op het vliegveld van Hong Kong koop je een kaartje voor de Ferry naar Shenzhen. De overtocht is maar 30 minuten en dan sta je dus ineens weer op chinese bodem....in je dooie uppie..., want mijn schatje volgt pasin Augustus.

Ik verblijf hier eerst gemakshalve in een hotel op het terrein van mijn nieuwe werkgever in een voorstadje van Shenzhen op ongeveer 10 km van het centrum. Dat 'terrein' behoeft wel enige beschrijving. Het is ongeveer een miljoen m2, dus 1km bij 1km (is dat 100 hectare?). Behalve talloze kantoren is er een tentoonstellingsgebouw en overal massale kantines. Tevens is er een woonwijkje voor een deel van de mensen die hier werken. Ca 3000 apartementen, grote tuinen, winkels, banken, cafetaria's, een clubhuis met een mega zwembad, basketballcourt, tennisbanen en biljarts,een hotel dus en zelfs een klein ziekenhuisje. Leuk, maar ik moet er niet aan denken om hier te wonen in zo'n community. Zodra Marjolein er is zoeken we een leuk apartement in de stad.

Foto: Uitzicht op de 'woonwijk' en het zwembad.

Keuring

Op maandag moet ik medisch gekeurd worden. In Nederland werd ik al binnenstebuiten gekeerd tijdens de keuring voor mijn visum van onbepaalde tijd, maar nu betreft het de bedrijfskeuring. In het ziekenhuisje van het bedrijf zelf en niet op afspraak. Gewoon opdagen en in de rij gaan staan. Oh, oh wat is het druk. De rij staat tot buiten. Als ik eenmaal binnen ben wordt het me ook duidelijk waarom. De keuring wordt niet gedaan door één arts. Nee, elke discipline waarop gekeurd moet worden wordt door een andere arts gedaan. Dat betekent dus elke keer weer naar een volgend keuringshokje om daar eerst weer in de rij te gaan staan voordat je aan de beurt bent. Op mijn formulier tel ik negen disciplines....zucht. Overigens is de deur van elk keuringshok gewoon open en staat de rij tot binnen. Letterlijk naast de behandeltafel dus. En chinezen zijn behoorlijk nieuwsgierig en totaal niet discreet dus als je daar ligt vol elektroden voor het hartfilmpje is het net of je de hoofdrol hebt in een stuk van de plaatselijke toneelvereniging. Alleen toen mijn 'onderkantje' voor 'keuring' aan de beurt was ging de deur dicht.....op een kier..... Bloed wordt afgenomen dmv je arm door een loket te steken. Jeweetwel, een balie met plexiglas erboven waar dan een halve cirkel uit is gezaagd en daar dan je arm doorheen. Urine moest in een klein open plastic cupje met jouw barcode er op en dan achterlaten op een tafeltje temidden van tientallen andere urinecupjes. Ik zag dat diverse van mijn medeslachtoffers' een beetje hadden gemorst. 'Gewoon hier tussen leggen?'...... 'Ja, gewoon hier tussen leggen'...... 'Maar wat als iemand er iets in gooit?'...... 'Dat doet niemand'...... 'Ja maar iedereen kan er gewoon bij hoor'....... 'Dat doet niemand.'

Ik krijg de opdracht om de volgende dag in het hotel standby te zijn. Als de uitslag van de keuring dan morgenochtend binnenkomt (en goed is) kan ik meteen door naar de administratie om mijn contract te tekenen. Pfff, waarom trap ik er altijd weer in. De uitslag van de keuring kwam natuurlijk niet de volgende dag en ondanks mijn tussentijdse navraag (steeds maar weer: 'kan elk moment komen') heb ik vergeefs de hele dag zitten wachten in mijn hotelkamer.

Goed, woensdag kwam de (positieve) uitslag en kon ik naar de personeelsadministratie. Dit nam toch weer een halve dag in beslag en na de lunch begon dan eindelijk mijn eerste werkdag. Zo grappig, kom ik de kantoorruimte binnen, zie ik allemaal benen achter de bureau's uitsteken van mensen die op hun meegebrachte stretchers een powernapje aan het doen zijn ;-) Tsja, ik wist het wel, maar ik was toch verrast.

Mijn eerste werkweek verliep redelijk soepeltjes. Al weet iknog niet helemaal wat ze exact van me verwachten, ik begin mijn draai te vinden en het komt wel goed denk ik. In het weekend naar een reeds in Nederland gemaakte afspraak met Ed en Shu. Welja, ze zijn ook weer hier. Heerlijke dim sum gegeten......dat smaakt in China zelf toch het beste. Het was weer als vanouds gezellig en onwijs leuk om ze weer te zien. Over een paar maanden komen ze weer langs en doen we het nog eens over.

Foto: Heerlijk Dim Summen met Ed en Shu.

Nog even wat observeringen:

- Elke dag bij het naar huis gaan wordt bij iedereen de tas gecontroleerd om na te kijken of er geen wederrechtelijk toegeëigende spulletjes mee naar huis gaan. De bedrijfslaptop mag mee, maar het nummer op de computer moet overeenkomen met het nummer op de speciale toestemmingskaart. Er werken ongeveer 2.500 in mijn gebouw en zo'n computernummer bestaat uit 16 cijfers.......rijen bij de uitgang dus.

- Ik heb ook westerse collega's. Met een aantal heb ik contact. Van de anderen zie ik het witte koppie wel eens in de gangen midden tussen honderden chinezen. Een blik van verstandhouding en een korte groet. Zoals buschaffeurs dat doen als ze elkaar tegemoetrijden. Of botenmensen en motorrijders. Enfin, je kent het.

- De weg van het hotel naar kantoor staat vol met legale en illegale taxi's, telefoon-abonnementenverkopers, restaurantklantenlokkers, fruitverkopers die hun volgeladen pick-ups dwars over de stoep parkeren, tijdschriften en flesjeswater verkopers, mensen met folders van nieuwbouwprojecten, etc. Verder zoeken de postbodes langs deze weg onder een boom hun post uit. Als je een pakje wil versturen dan kan je dit ook hier aanbieden.....onder een boom....aan een postbode met eenbrommer.

- Vorige week kreeg ik te horen dat ik voor de aanvraag van mijn werkvergunning medisch gekeurd moet worden. Dat is dan keuring nummer 3. Dit keer in een officieel ziekenhuis in de stad.......different location, same shit.

Jongens, ik kan niet wachten tot Marjolein eindelijk hier is. Het is toch wel even wennen van 24/7 op elkaars lip naar een maand helemaal niks. Aftellen dan maar....

Foto: West-Shenzhen

Foto: Oost-Shenzhen