Tja, het valt nog niet mee om een interessant stukje te schrijven over je belevenissen in China als je ook nog gewoon moet werken. Vooral niet hier in China waar de gemiddelde werkweek wat meer uren telt dan ik gewend was. En helemaal als de baas heeft besloten dat ik wel een leuk project in naburig Hong Kong kan doen, zodat er nog wat extra forensuurtjes in de trein bij opgeteld mogen worden. Binnenkort, ik beloof het, zal ik echt het verslag vanuit Shenzhen weer oppakken.

Maar ook nu ben ik niet met lege handen gekomen. Voor ondertussen, heb ik nog wel een verhaaltje op de plank liggen. Ik werd getriggerd door de recente overstromingen in Thailand. Ayutthaya is één van de zwaarst getroffen provincies. Het deed me terugdenken aan ons bezoek aan de hoofdstad (ook Ayutthaya genaamd) van nu ongeveer een jaar geleden.

Foto: Wat

Een fiets voor niets?!

Ayutthaya, ooit het centrum van de macht in zuid-oost azië is wereldberoemd om haar oude tempels. De overgang van hindoeisme naar boeddhisme die hier plaatsvond vanaf de 14^e eeuw tot de birmezen de stad grotendeels verwoestten in de 18^e eeuw is hier goed te volgen aan de hand van de verschillende bouwstijlen. Tienduizenden toeristen bezoeken hier jaarlijks de uitgestrekte tempelterreinen om de deels gerenoveerde, maar vervlogen oudheid van dichtbij te bekijken. Zo ook wij.

Foto: Op de fiets zie je meer.

Omdat het gebied behoorlijk groot is en de tempels verspreid zijn kan dat het beste per fiets gebeuren. Fietsen zijn bij elk guesthouse voor THB30 per dag te huur (iets meer dantwee-en-een-halve-euro). De hele ochtend en een goed stuk van de voormiddag fietsen we ons in het spreekwoordelijke zweet van tempel naar tempel (zogenaamde 'Wat'). Tegen het einde van de middag vleien we ons neer op het terras van een eenvoudig restaurant met een onbelemmerd uitzicht op de schitterende Wat Pra Mahathat. Voldaan van de overheerlijke thaise curries en geurig geparfumeerde rijst nippen we nog wat aan onze zoete watermelon shakes en mijmeren na over het stenen hoofd van een boeddhabeeld die verstrengeld in een vijgenboom gevangen zit.

Foto: Verstrengeld boeddha hoofd.

Dan ineens, luid en schel getoeter, gevolgd door het knetterende geluid van een snel naderende tuktuk. Nog net niet met piepende banden stopt het half verroeste met twee meiden gevulde vehikel bij ons restaurant. Ze spreken engels en zien er studentikoos quasi hippie achtig uit in hun stereotype backpackers tenue. Ik schat ze rond de twintig, de ene met opgestoken haar, ziekenfondsbrilletje, mouwloos hemdje met 'chang-bier' logo a la khao-san-road dat haar fraai gevormde rondingen benadrukt en een kort broekje met slippers. De ander wat minder wulps gevormd met kort blond haar in bloempotmodel, neusbel, donkere sportzonnebril en de onvermijdelijke thaise visserbroek (model oversized luier).

Ze willen een fiets huren om de tempels van Ayutthaya te bekijken. Waarom ze niet bij hun eigen guesthouse huren is een mij raadsel, want nu moeten zij hun paspoort als borg voor de fietsen achterlaten. Ik fantaseer dat ze onderweg zijn van Bangkok naar Chiang Mai met een overnachting in Ayutthaya als tussenstop. Gisterenavond nog doorgezakt met die leuke zweedse jongens die ze in de trein hebben ontmoet. Het was allemaal net even te gezellig met net even teveel drank en het werd net even te laat. Daardoor kwamen ze later uit bed dan geplanned en met een houten hoofd en koffie met sigaretten als ontbijt was het al tegen elven toen ze eindelijk op pad gingen om de tempels te bekijken. Na een uurte voet realiseerden ze zich dat lopen een te laag tempo opleverde om alles te zien en dat het misschien beter was om hun tocht per fiets voort te zetten. Of misschien is het helemaal niet zo gegaan, ach...ik weet het niet en eigenlijk maakt het voor het verdere verloop van het verhaal niet uit.

Geen paspoort bij. 'Dan gaat het niet door' zegt het meisje van het restaurant met een vriendelijke glimlach die zo kenmerkend is voor de thai. De meiden dringen aan en de thaise komt met het alternatief dat 100 THB borg per fiets ook mag. Vertwijfeld kijken de twee elkaar aan. Ik vermoed dat ze onvoldoende geld bij zich hebben. Ik krijg gelijk. De zakken worden leeggemaakt, de rugtas omgekeerd, maar het schamele resultaat is30 Thai Baht per persoon, hetgeen genoeg is voor de fietshuur, maar niet voor de borg. 'Dan gaat het niet door'. De glimlach van de thaise wijkt niet, maar evenmin geldt dat voor het afwijzende gebaar.

De meiden blijven aandringen en smeken bijkans om het voor deze ene keer toe te staan. Een verbaal gevecht ontspint zich voor onze ogen. De thaise blijft vriendelijk glimlachen, maar is onvermurwbaar. 'Ok, ok', zegt het bebrilde meisje. 'Dit is mijn dagboek' en ze tovert een onooglijk en vies beduimeld schrift uit haar rugtas. 'I wrote about all of my travels in this book and it is very dear to me. I really would want this back. So please take this journal as a token of the trust I put in you to keep it safe and guard it. This journal will be your absolute guarantee that we will return the bicycles'. De thaise kijkt naar het journal, lijkt even te twijfelen, maar schudt dan toch glimlachend het hoofd. 'Sowwy, no can do'. Er valt een lange stilte en de meiden lijken verslagen, maar dan verschijnt er een blik in de ogen van het bebrilde meisje. Het is een blik van hoop die geleidelijk veranderd in overtuiging. Een glimlach krult in haar mondhoeken omhoog, een meesterlijk plan... Ze besluit haar laatste wapenfeit uit te spelen. Het ultieme argument om deze mensen er van te doordringen dat ze met een gerust hart toch de fietsen mee kunnen geven zonder borg en zonder paspoort. Steels kijkt ze over het terras van het restaurant uit als om er zeker van te zijn dat ze een zo groot mogelijk en geboeid publiek heeft voor haar naderende eclatante overwinning. Vervolgens staart ze de thaise strak in de ogen en neemt enkele seconden pauze om zwaarwichtige nadruk te geven aan dit moment. Dan opent ze haar mond en spreekt vastberaden.............pinky promise?.

Foto: THB 30 per stuk