Bangkok v5.2

In het vorige verhaal kondigden wij nog aan dat de reis vanaf 20 februari verder zou gaan naar de golden triangle in het noorden van Thailand. Wie gedacht had om er nu eens lekker voor te gaan zitten om het reisverslag over onze jungletochten aldaar te gaan lezen komt bedrogen uit. Je had ook beter moeten weten! Het volgen van een planning is niet bepaald onze sterkste kant. Ook nu is het dus weer anders gelopen.

We vliegen van Chiang Mai naar Bangkok, omdat ik daar iemand moet spreken over een project in China. Het gesprek verloopt goed en momenteel zijn we van beide kanten aan het bekijken of we het één en ander rond kunnen maken. Ultiem zou dit kunnen betekenen dat onze reis straks wellicht een vervolg krijgt in China.

In afwachting hiervan besluiten we om niet vanuit Bangkok terug te gaan naar het noorden, maar om langzaam af te zakken naar het zuiden en dan de grens over te gaan naar Maleisië. Medio maart zullen we daar Carlijn (vriendin) ontmoeten. Hmmm, geen slechte keuze blijkt al snel, want de route door het zuiden richting Maleisië ligt namelijk bezaait met tropische eilanden. We hebben ze voor het uitkiezen.

Eilanden

Achtereenvolgens bezoeken we Koh Payam, Phuket, Koh Phi Phi en Koh Lipe. We verplaatsen ons (in willekeurige volgorde) met bus, brommertaxi, ferry, speedboot, tuk-tuk, longtailboot en autotaxi. Denk nou niet dat de eilanden inwisselbaar zijn met elkaar. Integendeel, elk eiland heeft zijn eigen karakteristieken en sfeer. Op het ene is het rustig, of zeg maar, bijna geen kip te bekennen met adembenemende uitzichten op azuurblauwe baaien met poederwit zand en authentieke vissersdorpjes. Op het andere is het hutje mutje druk en staat het vol met hippe resorts inclusief infinity pools, een bruisend nachtleven waar jongelui over straat lopen met emmers (letterlijk) drank en allerlei ander toeristisch vermaak.

Op elk van deze eilanden blijven we niet al te lang, omdat we, zoals gezegd op doorreis zijn, maar overal hebben we genoten. Als het moet gaat mijn stem naar Koh Lipe (spreek uit: Liepee), vanwege de ongelofelijke schoonheid en het (tot nu toe nog) perfecte evenwicht tussen faciliteiten en authenticiteit.

Ergernis op zee

De speedboot brengt ons naar Koh Lipe, maar hier is geen pier waar de boot kan aanleggen. In plaats daarvan legt hij aan bij een drijvende steiger zo'n 500 meter uit de kust. Vanaf deze steiger worden de passagiers verdeeld over longtailboten die het laatste stuk naar het strand afleggen. Echter, tot zo'n 100 meter van het strand ligt een klein rif met koraal en.....het is eb. Stapvoets stuurt de schipper zijn boot over het rif, maar na enige tijd voelen we telkens dat de boot het rif raakt. Achteruit, vooruit, weer achteruit, sturen, laveren......we zitten vast. Eén blik over de rand van de boot leert dat het hier vol zit met rotsen net onder de waterspiegel. Bovendien ligt de bodem bezaaid met zee-egels. De twee kinderen in de boot beginnen uit verveling heen en weer te rennen en te jengelen. Achter mij hoor ik drie finse meiden een hypernerveus gesprek voeren afgewisseld met hysterische lachsalvo's. De vader van de twee kinderen vindt het leuk om op de rand van de boot te gaan staan.. nu eens aan de linkerkant...dan weer aan de rechterkant. Hierdoor schopmmelt de boot en helt telkens naar één kant over wat volgens mij het sturen van de boot aanzienlijk moet bemoeilijken. Op het bezwete gezicht van de schipper lees ik opperste concentratie die verstoord wordt door zoveel onverschilligheid van de passagiers. Een andere passagier pakt ongevraagd een stok uit de boot, steekt deze in de zeebodem en begint af te duwen.....telkens precies in de richting waar de schipper nou juist niet naar toe wil. Zo lukt het dus allemaal niet, we komen er niet uit. Uiteindelijk moet de schipper de boot uit, het water in. Uiterst voorzichtig tussen de zee-egels door en tot zijn borst in het water loopt hij van de voor- naar de achterkant van de boot en weer terug, daarbij telkens duwend en trekkend aan de boot. De vader van de kinderen schommelt nog steeds de boot heen en weer. De man met de stok duwt ons nog steeds verkeerd af...De kinderen blijven maar jengelen en de finse meiden kunnen maar niet stoppen met hikken en gieren van de lach om.....ja om wat eigenlijk?

Uiteindelijk lukt het de schipper na ontelbare pogingen om de boot naar dieper vaarwater te loodsen. Via een omweg worden we afgezet op ons stukje strand. Op geen enkel moment was of voelde de situatie bedreigend aan of zo, maar ik heb me zoooo zitten ergeren.....

Randy