De bus

De busrit van Hué naar Ninh Binh duurt ca 9 uur en doen we 's nachts met een zgn ‘sleeper' (een bus waar je in kan liggen). Soms heb je pech en dat hebben wij ditmaal. De bus is oud, vies, vochtig en heeft een ranzige geur. Hetzelfde geldt voor ons matrasje en hoofdkussentje. Hetzelfde geldt voor onze medepassagiers.... Daarbij zijn ze ook nog luidruchtig. Geen gekwetter, maar snurken en rochelen...ontzettend rochelen. De deur van het toilet zwaait steeds open en telkens als dat gebeurt besef ik dat ranzig toch veel beter is. ‘Dit is pas het echte reizen' zeg ik tegen Marjolein in een poging om de situatie voor haar (en voor mezelf) te relativeren.

Van slapen komt niet veel, aangezien het hotsen en botsen is. De chauffeur van onze bus blijkt een snelheidsmaniak die weigert om gaten in de weg te ontwijken. Sterker nog, die weigert om tegemoetkomend verkeer te ontwijken. Ettelijke malen staan we doodsangsten uit als hij tijdens een inhaalmanoeuvre het spelletje ‘chicken' speelt met de koplampen die op ons af komen. En telkens wint hij en we zien hoe zijn tegenstanders luid toeterend gedwongen de halve berm meenemen. Ergens heb ik gelezen dat de bus- en vrachtwagenchauffeurs zich hier voor de nachtelijke ritten volproppen met amfetaminen om wakker te blijven. Wij hebben die niet nodig en redden het op pure adrenaline.

Om 5 uur ochtends worden we langs de snelweg uit de bus gesmeten. ‘Ninh Binh and hotels overthere' zegt de chauffeur met een vermakelijke grijns van bruine tanden en hij wijst met zijn vinger naar ergens in het aardedonker. Deur dicht en met piepende banden rijdt hij weg, ons in een stofwolk achterlatend.

Maar......wij zijn door de wol geverfde reizigers. We wisten natuurlijk wel dat we zo vroeg zouden aankomen. En aangezien niemand ons kon/wilde uitleggen waar we precies afgezet zouden worden hebben we ditmaal vooruit een hotel gereserveerd en een pickup geregeld. We staan nog geen minuut te wachten of onze pickup verschijnt al terplekke. ‘Eat that, buschauffeur!'

Ninh Binh

Ninh Binh noemt men ook wel ‘Halong on rice'. Hiermee bedoelt men dat de limestone rotsformaties in dit gebied worden omgeven door rijstvelden ipv zeewater, zoals bij Halong Bay het geval is. Toch kan je er bootje varen (want waar rijst is, is water) en dat hebben we dan ook gedaan. Het was alles wat we er van verwachtten en meer. Adembenemend mooi!

Maar het beste wat we hier in Ninh Binh gedaan hebben was een tripje boeken naar Pu Luong.

Pu Luong

Psst, moet je horen. Ik zal je iets vertellen, maar je moet beloven om het voor je te houden. In Vietnam, ter hoogte van Ninh Binh en dan ca 120km naar het westen (richting Laos) ligt een berg genaamd Pu Luong. Voor het gemak wordt het het hele gebied rond de berg ook Pu Luong genoemd. Je kan er vanuit Ninh Binh met de brommer naartoe via een route die leidt langs de meest ongelofelijke uitzichten die je ooit hebt gezien. Echt, ik overdrijf niet als ik zeg dat dit de mooiste natuur is die ik ooit zag. Rij dan niet via de Ho Chi Minh Highway, maar ga via de geheime binnendoor route die alleen bekend is bij locale gespecialiseerde gidsen en een handjevol ingewijden. Aan het einde van deze weg ligt, zoals gezegd Pu Luong. Het gebied hier wordt bewoond door de ‘white thai' hilltribe. Ja, dit is een volk dat van oorsprong uit Thailand komt. Nee, ze zijn niet wit. De white thai hebben in de loop van honderden jaren een groot gedeelte van het bergachtige gebied geschikt gemaakt voor rijstbouw. Een behoorlijk karwei, want het gebied is groot en rijstterrassen tegen de bergen op aanleggen is echt geen gemakkelijk karwei kan ik je zeggen. Het resultaat is er naar. Rijstterrassen tegen de bergen op voor zover als je kunt kijken. Zeer fotogeniek en prachtig om te zien. Ik hoor het je al zeggen, ‘rijstterrassen?', maar die heb je toch ook bij Sapa in het uiterste noorden van Vietnam?

Ja dat klopt, en daar zit het hem nou juist in. Daarom moet je dit verhaal absoluut niet verder vertellen. Kijk, Sapa en omgeving is hartstikke mooi en daarom trekken alle toeristen naar Sapa. Het is inmiddels verworden tot een platgetreden pad. De bergvolkeren daar zijn van hun eeuwenoude leefwijze afgestapt en leven nu fulltime van het toerisme. Die leuke klederdracht trekken ze aan, omdat jij dat graag wil zien. Al die souvenirs in de ontelbare souvenirkraampjes en bij verkopers op straat worden in één en dezelfde ‘sweatshop' gemaakt door oude vrouwtjes die hun loon besteden aan een nieuwe schotel voor hun satteliet televisie in hun nieuwe betonnen huis. Nee, natuurlijk wonen ze niet meer in die houten huisjes op palen met rieten daken die je daar gezien hebt. Die staan er alleen nog maar, zodat jij er een foto van kunt maken voor je plakboek. Tuurlijk zijn de rijstterrassen daar ook mooi. Maar ik zeg je, het is allemaal schijn. Volgens mij lusten ze daar helemaal geen rijst meer. Ze eten liever hamburgers met frietjes of spaghetti met carbonarasaus en truffelolie. .....Ok, misschien draaf ik nu een beetje door. Sapa is prachtig, maar het grote probleem is dat iedereen daar heen gaat. Het is een attractie geworden die commercieel wordt uitgemolken. Als je daar een trek doet van 15 km lopen er kinderen met rommelsouvenirs de hele 15 km lang achter je aan in de hoop dat je wat bij ze koopt. Het ergste is natuurlijk nog dat de kinderen dat geld dan weer af moeten geven aan hun ouders en/of ronselaars.

Pu Luong daarentegen..........onverpest..........maagdelijk.........beeldschoon. Loop daar rond en niemand zal proberen je ook maar iets te verkopen. In plaats daarvan lopen ze je vriendelijk lachend tegemoet en pakken ze je met twee handen beet en stamelen ‘Xin Chao, welcome in Vietnam'. Ook hier lopen kinderen met je mee (maar slechts enkele tientallen meters hoor), zwaaien en roepen hello, hello, ‘How are you' en ‘I love you'. Je loopt door het land en dorpen en ziet de mensen bezig met hun dagelijkse werkzaamheden, zoals ze dat al eeuwen doen. Rijst plukken, rijst planten, buffels mennen, ploegen, ratten vangen, vissen, weven, manden vlechten, enz. enz.

Je kan hier ook een echte homestay doen. Niet in een verkapt guesthouse of ergens waar de mensen eigenlijk niet willen, maar het geld nodig hebben en daarom maar ‘hotelletje'spelen, waarna het wederzijds aapjes kijken is. Nee, de familie bereidt een feestmaal, eet samen met je en de zelfgestookte rijstwijn blijft maar komen. De gastheer houdt geëmotioneerde speeches over hoe blij de familie is met je komst en men vraagt je de oren van het hoofd over hoe het er uit ziet waar je vandaan komt. Om 20.00 maken ze je bedje op de bamboe vloer en ga je slapen met de hele familie in dezelfde kamer. Zo knus en gezellig. Als er één 's nachts gaat plassen is iedereen wakker, maar dat is juist de charme er van.

Dit moet natuurlijk allemaal zo blijven, zoals het is. Het mag niet eindigen als een soort Sapa waar de authenticiteit helaas nog maar ver te zoeken is. Daarom moet deze idyllische plek geheim blijven en moet je me plechtig beloven om aan niemand verder te vertellen over Pu Luong.

Randy