Van het thuisfront bereiken ons vragen over de overstromingen die momenteel plaatsvinden hier in Thailand. Volgens de lokale berichtgeving gaat het om de hevigste overstromingen sind 40 jaar en staat meer dan een kwart van het land onder water. Enige overlast is ons bespaard gebleven, zowel op onze verblijfplaaten als gedurende het reizen. We hebben het geluk gehad dat we telkens (onbewust) voor de getroffen gebieden uit reisden. Behalve de televisiebeelden hebben we er dus ook helemaal niets van gezien of gemerkt.

Loei

We hebben besloten om weer naar beneden richting Bangkok af te zakken en doen dat via het provincieplaatsje Loei (spreek uit: Leeeeuuuuui). Loei is de hoofdstad van de gelijknamige provincie en hoewel een stad, niet al te groot en daardoor misschien juist wel zo leeeeuuuuk. De stad is heel erg overzichtelijk (absoluut een uitzondering voor thaise steden) en heeft een piepklein centrum waar overigens helemaal niks te doen is. Ja, je kan gaan wandelen in het park, maar als je al 3 thaise stadparken hebt gezien dan zijn er natuurlijk geen verrassingen meer. Wel moet het gezegd dat we hier kunnen genieten van een uitstekende hotelkamer met alles erop en eraan voor de prijs van een bioscoopkaartje in Nederland (zonder popcorn en frisdrank).

Chiang Khan

Als er in de stad zelf niks te doen is, wat doe je dan? Juist, dan ga je de stad uit. We doen dat per brommer naar Chiang Khan, een grensplaatsje ca 50km boven Loei. Volgens de reisgids zou Chiang Khan een megapopulaire backpackers bestemming kunnen zijn als het maar niet was weggestopt in zo'n afgelegen uithoek van Thailand. Achteraf kan ik dat alleen maar beamen. Het heeft ons wat moeite gekost om er te komen met de brommer, omdat we de sightseeing route hebben genomen. Over slingerende bergweggetjes zijn we gegaan, bocht na bocht, berg op en berg af. Telkens was het weer de vraag of we de volgende bergtop zouden halen met ons brommertje. Weliswaar een 100cctje, maar met 2 personen en 10 tot 12% stijgingspercentage steeds weer een uitdaging. Kwakkelend en pruttelend gingen we omhoog. De beloning was natuurlijk groot en werd uitbetaald in weidse uitzichten, adrenaline opwekkende afdalingen en Chiang Khan aan het einde van de rit.

Restaurant in Loei (de hond)

Sommigen zullen er de mening op nahouden dat er niets gaat boven de thaise eetstalletjes langs de straten, waar je simpele en authentieke gerechten kunt eten voor weinig geld. Op zich ben ik het daar roerend mee eens. Echter, er zijn van die dagen dat je even genoeg hebt van rijst of noedels. Dat je op een echte stoel wilt zitten tijdens je maaltijd in plaats van een plastic krukje van kleuterformaat. Gelukkig heeft menige plek in Thailand zich aangepast aan toeristen met betrekking tot het aanbod van eetgelegenheden. Loei is niet één van die plekken. Toch is het ons na enig speurwerk gelukt om een westers restaurant te vinden niet ver van ons hotel. 'Mr. Chris' heet het restaurant en ze serveren daar steaks, schnitzels, pasta, pizza en duitse bieren in een ambiance die het midden houdt tussen bierstube en bistro. Alle ingrediënten voor een avondje ouderwets schransen zijn aanwezig, ware het niet voor de aanwezigheid van de huishond....

Iedereen die mij wat beter kent zal weten dat ik niet zoveel op heb met honden en honden nog minder met mij. Dit ligt niet zozeer aan de honden, alswel aan een bijna dood ervaring in mijn kinder jaren waar behalve ondergetekende ook een enorme bouvier bij betrokken was. Sindsdien is het nooit meer goed gekomen tussen mij en honden, omdat honden instinctief aanvoelen dat er eer valt te behalen door mij te intimideren.

De huishond van Mr. Chris is een Husky (wat zal deze hond het hier warm hebben) met helblauwe ogen die onheilsspellend dwars door je heen kijken. Het monster neemt ons geringschattend op en duikt vervolgens onder onze tafel, waardoor hij aan mijn zicht onttrokken wordt. Hij blijkt aan onze voeten te snuffelen om te bepalen of hij hier met goed of slecht volk te maken heeft. Ik hoop en bid dat hij niet mijn angstzweet zal bespeuren dat inmiddels langzaam van mijn schouders over mijn rug naar beneden rolt. Blijkbaar besluit hij dat het goed is, want als hij onder de tafel vandaan komt kiest hij positie op een zitbankje recht tegenover ons op ca 2m afstand, om daar vervolgens languit op te gaan liggen met zijn kop rustend op zijn voorpoten.Marjolein vraagt of ik niet liever ergens anders heen wil, en hoewel ik dat graag wil verhinderd een mengeling van ongeplaatste trots en honger mij om daar aan toe te geven.Een personeelslid van het restaurant is het niet eens met de plek op het zitbankje dat de hond heeft uitgekozen en zegt tegen de hond dat hij er af moet. De hond heft zijn kop op en staart de serveerster intens aan, maar komt verder niet in beweging. De serveerster herhaalt haar verzoek en begeleidt deze met een licht duwtje. De hond kijkt nog intenser en doordringender recht in de ogen van de serveerster, maar vertrekt verder geen spier. Het is ontstellend duidelijk om te zien dat de serveerster weet dat ze niet verder moet gaan met deze hond te tarten die uitstraalt dat hij de overhand heeft. Uit het veld geslagen begint de serveerster nerveus te giechelen en laat de hond voor wat die is. Het is duidelijk wie de baas is hier in het restaurant. Als even later hetzelfde ritueel zich herhaalt met een ander personeelslid begin ik te fantaseren over wat er zou gebeuren als de hond mij kwaad zou willen doen. Er zou niemand zijn die de hond zou kunnen terugfluiten, omdat de hond zich van niets en niemand iets zou aantrekken. Ik ben er niet gerust op.

We zijn net klaar met eten en besluiten de avond met koffie als de hond ineens naast Marjolein staat. Hij kijkt haar aan met dezelfde starende en doordringende blik die we al eerder zagen. Hij beweegt zijn kop richting haar hand ten teken dat hij aangehaald wil worden. Marjolein spreekt hem toe, maar aait hem niet, omdat we niet weten welke parasieten de honden hier mogelijk met zich meedragen. (Dit kllinkt wellicht zeikerig, maar je zou sommige honden hier eens moeten zien, dan is het zo gek nog niet. ) De hond neemt hier geen genoegen mee en duwt zijn hoofd steeds harder en dwingender tegen haar hand. Dan legt hij zijn poot op haar bovenbeen en herhaalt dat enige malen met een slaande beweging die steeds harder wordt. Als Marjolein niet toegeeft springt hij op de stoel naast haar en blijft slaan, maar nu op haar arm en schouder en met behoorlijke kracht. Voor Marjolein moest dit zeer intimiderend zijn dacht ik nog, aangezien de hond nu op ooghoogte met haar was en nog geen 20 cm van haar gezicht verwijderd. Hij dringt zich zover aan haar op dat Marjolein gedwongen is om op te staan, waarna de hond prompt haar stoel inneemt. Praten helpt natuurlijk niet, want de hond verstaat geen nederlands (haha). Gedurende al die tijd blijft de hond onnatuurlijk kalm en blijft staren. Er gaat geen speelsheid van hem uit, maar dreiging en pure dominantie.

Uiteindelijk besluit Marjolein hem toch maar wat aan te halen, maar telkens als ze stopt drukt hij zijn hoofd weer zover naar voren dat deze over de tafel heen komt. Voor mij was duidelijk dat ook Marjolein deze hond niet onder controle had, hetgeen ook blijkt als ze me met een piepstemmetje vraagt om iemand van het restaurant te roepen om de hond weg te halen. Een derde personeelslid krijgt de hond na veel omhaal en zeer voorzichtige omwegen zover dat deze uiteindelijk van de stoel afspringt en met hem meegaat. Voor mij was de lol er van af. We hebben snel afgerekend en zijn vertrokken.

De twee opvolgende avonden hebben we heerlijk gegeten bij één van de heerlijke eetstalletjes die je in thailand overal langs de straten ziet. Gewoon op een plastic krukje van kleuterformaat.

Randy

15 Oktober 2010

Bangkok

We zijn weer terug in Bangkok na een nachtelijke busrit van pakweg 650 km in 9 uur. Dus dan weet je wel wat de toestand van de weg moet zijn.

Voor morgen regelen we een bus van BKK naar Jomtien beach, waar we ook al een leuk hotel hebben geboekt, maar vandaag bezichtigen we de Golden Mount in Bangkok. Van al die keren dat ik nu in Bangkok ben geweest heb ik deze nog nooit bezocht. En dat terwijl het maar op een steenworp afstand van Khao San Road ligt dus het werd hoog tijd. De Golden Mount is een kunstmatige heuvel met bovenop een tempel die je middels een lange trap kunt bereiken. Bovenop de tempel is een gouden chedi (koepel) geplaatst. Van bovenaf heb je een prachtig 360 graden uitzicht over Bangkok met zijn indrukwekkende skyline van afwisselend tempeldaken en skryscrapers.

Het weer in Bangkok zit niet mee. Het is bewolkt en het grootste deel van de dag motregent het. We verheugen ons al op ons weerzien met het strand en de zee van morgen.