We hebben de regen achter ons gelaten, maar gaan wel van de ene tempelruïne naar de andere. Althans, deze in Phimai is toch wel wat in betere staat dan de tempels van Ayutthaya. De (bijna) algehele renovatie van dit tempelcomplex heeft dan ook 17 jaar in beslag genomen. Natuurlijk hebben we een foto van de 'Prasat Hin Phimai' geplaatst in de foto-sectie. Mooi detail is dat dit één van de eerste plekken was in Thailand waar het Hindoeisme samenkwam met het Boeddhisme.Overigens wel een andere stroming dan de huidig meest gepraktiseerde stroming.

Het tempelbezoek deelden we met ca. 100.000 thaise schoolkinderen, allemaal in uniform, die deze dag blijkbaar allemaal tempelexcursie hadden. Misschien onnodig te vermelden dat deze twee 'farang' behoorlijk wat bekijks trokken. Zo grappig als één jongen uit een groep eindelijk genoeg moed verzameld heeft om iets tegen ons te zeggen dan uiteindelijk uitschreeuwt, 'goodmorning!!', om dan vervolgens met z'n allen luid giegelend zo hard mogelijk weg te rennen. En het was nog middag ook ;-)

Banyan Tree

We doen ook nog een fietstochtje naar de grootste Banyan Tree van Thailand vlakbij Phimai. Een Banyan is een soort vijgenboom die door de thai als heilig wordt beschouwd, omdat Boeddha onder een dergelijke boom mediteerde op het moment dat hij zijn verlichting verkreeg. Deze specifieke Banyan bij Phimai is ongeveer 350 jaar oud. Hij is niet hoog, maar beslaat een oppervlakte van bijna 1500 m2. Telkens als één van de vele luchtwortels de grond raakt groeit daar een nieuwe stam uit, welke vervolgens ook weer luchtwortels produceert, etc. Als je onder de boom doorloopt lijkt het daarom alsof je in een compleet bos rondwandelt en onder de boom zijn allerlei (betonnen) wandelpaden aangelegd compleet met zitbankjes en een vijvertje. Zelfs bevindt zich in het bos een klein tempeltje en het onvermijdelijke souvenirkraampje.

We besluiten de fietstocht te verlengen om de rijstvelden in te rijden. Ik zal jullie de beschrijving van het prachtige aanzicht besparen, want dit moet je echt met eigen ogen zien. Met geen pen te beschrijven. Blijkbaar fietsen er niet zo vaak van die witte koppies door de dorpjes rond de rijstvelden, want werkelijk iedereen roept hallo of kijktons aan alsof ze water zien branden. Volgens mij worden we ook uitgelachen, want wie haalt het eigenlijk in zijn hoofd om bij 30 graden met 95% luchtvochtigheid kilometers door het land te gaan fietsen? Op de terugweg aan het eind van een landweggetje vraagt een local zelfs verbaasd waar we nou net vandaan komen fietsen. Daar is toch helemaal niks??